آسیبهای عضلانی فیبروزه و استخوانی شده در دام

آسیبهای عضلانی فیبروزه و استخوانی شده در دام

سبب شناسی:

در اکثر موارد، این حالت اختلالی اکتسابی است که در نتیجه ضربه وارده به عضلات مبتلا و به دنبال آن تورم و سپس فیبروز ایجاد می گردد. آسیب عضلانی معمولا در ارتباط با کار و فعالیت ایجاد میشود و به طور معمول در اسبهای کوارتری که باید چرخشهای ناگهانی کرده و در حین سر خوردن مستوقفه شوند، دیده می شود. در برخی موارد، ضربه وارده از خارج منجر به میوپاتی فیبروزه می شود. أسبهایی که توسط طناب بسته می شوند یا در حصار نگهداری می گردند، ممکن است آنچنان حرکات و تقلای شدیدی داشته باشند که برای ایجاد ضربه کافی باشد، و سپس باعث ایجاد آسیب عضلانی گردد. در یک گزارش در ۵ رأس از ۱۸ اسبی که تزریقات داخل عضلانی داشته اند، این حالت به طور ثانویه نسبت به تزریقات داخل عضلانی ایجاد شده است.

اخیرا نیز شکل مادرزادی آسیب عضلانی فیبروزه شرح داده شده است. دام های مبتلا هنگامی که برای نخستین بار نشانه های بالینی اختصاصی آسیب عضلانی فیبروزه را ظاهر می سازند، معمولا

کمتر از ۱۲ ماه سن دارند. اسبهای مبتلا به این شکل از اختلال غالبا در ملامسه ضخیم شدن عضلات مبتلا یا وترهای آن رانشان نمی دهند و هیچ گونه سابقه یا اثری از ضربه در آنها به چشم نمی خورد.

نشانه های بالینی :

این حالات که فعالیت طبیعی عضلات نیمو تری و گاهی اوقات عضلات نسیم غشایی، دوسر ران، و راست داخلی را محدود می نمایند، موجب ظاهر شدن لنگش مکانیکی در اندام حرکتی خلفی میشوند.

لنگش معمولا در هنگام راه رفتن آشکارتر است و با قطع ناگهانی مرحله اول گام برداشتن اندام حرکتی مبتلا به جای این که به حرکت خود به طرف جلو ادامه دهد موجب افتادن سریع پا برروی زمین می گردد. این لنگش همراه با درد نیست، و آزمایشهای ملامسه ای بر روی میزان اختلال ایجادشده تأثیر نداشته یا تأثیر بسیار کمی دارند، در صورت نیاز به تمرین اسب با سرعت های بالاتر، نقص در گام برداشتن کمتر ظاهر خواهد شد. این لنگش به درمان با داروهای ضد آماسی معمول پاسخ نمی دهد. اگرضربه وارده به عضلات مبتلا به اندازه کافی شدید باشد یا حالت تکرار شونده داشته باشد، توده فیبروزه استخوانی می شود. عضلات فیبروزه سفت و سخت را می توان با ملامسه جستجو نمود.

تشخیص :

نشانه های بالینی این بیماری غالبا شاخص آن (pathognomonic) هستند. ملامسة عضلات مبتلا نیز ممکن است مفید باشد و از سوی دیگر آزمایش بافت شناسی اغلب فیبروز را نشان خواهد داد. تصاویر پرتونگاری نیز حکایت از استخوانی شدن عضلات مبتلا دارند.

درمان :

روشهای جراحی مختلفی برای تصحیح این اختلال شرح داده شده اند. این روشها شامل برش و برداشت قسمتهای فیبروزه عضله یا ایجاد برش عرضی بر روی آنها و همچنین قطع وتر در محل اتصال وتر عضله نیم غشایی به استخوان درشتانی می باشد. برش و برداشت قسمتهای فیبروزه عضله و قطع وتر عضله نیم غشایی در محل اتصال آن به درشت نی در زیر بیهوشی عمومی صورت می گیرد. به نظر می رسد که برش و برداشت با ایجاد برش عرضی نسبت به عمل قطع وتر عواقب بعد از عمل بیشتری ایجاد می کنند. به هر حال، طبق گزارشات، عمل قطع وتر تنها در تعداد محدودی از اسبهای مبتلا گزارش شده است و با انجام این عمل اختلال در راه رفتن ممکن است به طور کامل برطرف نگردد. در یکی از روشهای اصلاح شده که توسط ایروین (Irwin) و هاول (Howell) توصیف شده است، ما دریافتیم که ایجاد برش عرضی بر روی توده فیبروتیکس تحت بی حسی موضعی در اسب های ایستاده و با استفاده از یک چاقوی جراحی می تواند موثر باشد. با ایجاد برش دوم در ناحیه زیرین برش اولیه، یک کانال زهکشی سیگاری۔ شکل ایجاد نموده و روز بعد از عمل جراحی تمرینات سبک را آغاز می نماییم، و اجازه می دهیم که بهبودی از طریق التیام ثانویه صورت گیرد. تجربیات ما حاکی از آن است که اگر این روش دنبال شود، پیشگویی برای برطرف شدن نقص در راه رفتن در دراز مدت مطلوب است.

vetshoop.ir

اپلیکیشن موبایل دامپزشک همراه

برای تهیه محصولات دامپزشکی و دامپروری ، کتابها و فیلم های آموزشی از قسمت زیر استفاده کنید.