بیماری لکه سفید میگو
بیماری لکه سفید میگو ( White Spot Disease in shrimp)
عامل ایجاد کننده بیماری لکه سفید یکی از بزرگترین ویروسهای جدا شده از میگو میباشد
ویروس بیماری به شکل تخم مرغی تا میله ای شکل متغیر بوده و دارای یک زائده دم مانند در یکی از انتهای خود می باشد
ویروس دارای یک پوشش سه لایه بوده و درون آن یک کپسول با یک DNA دو رشته ای (dsDNA) می باشد
ویروس می تواند به مدت 4-7 روز در محیط آزاد زنده مانده و اگر میزبانی پیدا نکند از بین می رود.
ویروس در شوری زیر ppt20 فعالیت خود را از دست داده و یا درجه حرارت بالای 30 درجه سانتی گراد فعالیت آن افزایش می یابد. ویروس بشدت به pH بالای 12 و زیر 3 حساس بوده و از بین می رود.
به ادامه مطلب بروید
پراکندگی جغرافیایی
از سال 1992، WSSD کلیه بیماریهای میگو را تحت الشعاع خود قرار داد.
در سال 1993، در کشور چین پرورش دهندگان میگو از بیماری WSSD یک میلیارد دلار خسارت دیدند.
در سال 1994، در کشور تایلند، پرورش دهندگان میگو از بیماری WSSD 500 میلیون دلار خسارت دیدند.
در سال 1999 هفت کشور آمریکایی لاتین شامل هندوراس ، نیکاراگوا ، اکوادور ، پاناما ، آمریکا ، کلمبیا و گواتمالا از این بیماری آسیب جدی دیدند.
در سال 1381 این بیماری در منطقه چوئبیده آبادان باعث تلفات بالائی درمزارع میگو گردید
در سال 1384 بیماری از استان بوشهر نیز گزارش شده و موجب تلفات سنگینی در این منطقه گردید.
علائم کلینیکی
مشاهده لکه های سفید رنگ به اندازه mm2-5/0 روی کاراپاس میگو که بعد از چند روز این لکه ها در بندهای پنجم و ششم بدن نیز مشاهده شده و در انتها کل بدن میگو را فرا می گیرد. این لکه ها در قسمت داخلی کاراپاس میگو ایجاد می گردند
هپاتوپانکراس میگو های آلوده تغییر رنگ داده و به صورت زرد مایل به سفید در می آیند. همچنین هپاتوپانکراس بسیار بزرگ و شکننده می شود
میگوها تمایلی به غذا خوردن نداشته و معده میگوهای آلوده خالی می باشد. همچنین بدلیل کندی حرکات میگو، ذرات و موادی روی آبشش میگو رسوب نموده و میگو بدلیل کندی حرکت قادر به پاک کردن این مواد از روی آبشش خود نمی باشد
میگوها در کنار استخر شنا نموده و در بعضی مواقع به آهستگی در سطح آب شنا می کنند تا زمانیکه در کف استخر فرو روند
مرگ و میر بسیار زیاد 100-70درصد معمولاً طی 7-2 روز بعد از ظهور علائم کلینیکی در مزارع اتفاق می افتد
آسیب شناسی
در مرحله اولیه آلودگی، هسته در سلولهای آلوده بزرگ شده(هیپرتروفی) و ظاهر یکنواخت را نشان می دهد که با یک ناحیه روشن از سیتوپلاسم جدا می شوند
سیتوپلاسم سلولهای آلوده رقیق شده و با پیشرفت بیماری روشن و شفاف می شود. همچنین یک منطقه شفاف بین قسمت مرکز گنجیدگی و کروماتینهای مهاجرت کرده در مراحل میانی توسعه پیشرفت آلودگی دیده می شود که در مراحل انتهای آلودگی وقتی غشاء هسته در حال پاره شدن است به قسمت روشن سیتوپلاسم چسبیده می شود
هسته سلول نامشخص و به صورت فضای خالی در مرکز سلول مشاهده میشود. این تغییرات بخصوص در سلولهای آبشش و اپی تلیوم معده قابل مشاهده می باشد
تمام سلولهای میگو در مراحل پیشرفته بیماری دارای چنین ویژگیهایی میشوند و تغییر می یابند و ویروس در بخش های مختلف سلول گسترش می یابد. همچنین ممکن است عفونت ناشی از باکتریها نیز در سلولهای هپاتوپانکراس مشاهده شود.
در نهایت سینوسهای لنفاوی و فضای بین سلولی در غالب بافتها و اندامها بزرگ شده و بشدت توسط مایع لنفی آلوده پر شده اند.
روش انتقال بیماری
این بیماری یا به صورت افقی و یا با عامل مکانیکی انتقال می یابد و می توان گفت که انتقال آن عمودی نیست
انتقال از طریق ناقلین و حاملین(تقریباً نقش خرچنگ دریایی و خرچنگ آب شیرین محرز تلقی شده است) صورت گرفته و در هر حال انتقال از طریق سطوح خارجی تخم حتمی است.
امکان انتقال این ویروس توسط پرندگان مردود اعلام شده است و تنها از طریق میگوهای فریز شده(حالت فریز قادر به بی اثر کردن ویروس نیست)، وسائل آلوده، ورود میگو های زنده و یا حتی منجمد از سایر کشورها، آب(به عنوان اصلی ترین ناقل غیر زیستی) و... ممکن است.
مدیریت و پیشگیری در مراکز تکثیر
استفاده از مولدین SPF و SPR
انجام PCR Test بر روی مولدین(پس از تخم ریزی)
ساخت هچری به دور از کارگاه های پرورشی
عدم تغذیه مولدین با ضایعات ماهی
کنترل رفت و آمدها به مرکز تکثیر
انجام PCR روی پست لاروهایی که ضعیف تر به نظر می رسند.
حذف گروهی میگوهایی که درای جواب مثبت می باشد(به کمک کلر).
جداسازی اضافات تخم ریزی از تخم ها طی 2 مرحله با تورهای دارای چشمه های 150 و 400 میکرون و استفاده از Iodine طی مدت 5 دقیقه به میزان ppm 5.
مدیریت پیشگیری در استخرهای پرورش میگو
استفاده از آهک سوخته(CaO) به میزان ppm100 (به جای آهک کشته(آبدار)و سنگ آهک کشاورزی).
خروج حیوانات مرده و یا زنده استخر پس از برداشت( بخصوص سخت پوستان و میگوهای وحشی و یا ماهیها به عنوان ناقلین مکانیکی).
فیلتراسیون دقیق آب جهت جلوگیری از ورود تخم و آبزیان و یا لارو آنها از طریق نصب فیلتر دو کیسه ای( در بعضی مناطق که نیاز آن ضروری به نظر می رسد مشاهده نمی گردد و یا اگر وجود دارد در نگهداری آن دقت نشده است).
استفاده از مواد تحریک کننده سیستم ایمنی در تغذیه میگو بخصوص در 2ماه اول پرورش.
عدم تعویض آب در طی 2ماه اول(در صورت امکان).
انجام آزمایش فرمالین قبل از رهاسازی و همچنین از بین بردن تمامی پست لاروهای ضعیف و مرده و نیز حذف باکتری ها و قارچ ها(100-150 ppm).
ضد عفونی تمامی استخرها، کانال ها و استخر رزرواسیون به منظور حذف سخت پوستان باقی مانده.
نظارت بر عدم فروش پست لاروهای زیر PL15 .
