توکسوپلاسما گوندای در خرگوش

توکسوپلاسما گوندای در خرگوش

 

مشابه تمام پستانداران، خرگوش ها می توانند به توکسوپلاسما گوندای آلوده شوند اگر چه عفونت معمولاً تحت بالینی است. اووسیت های اسپوروله خورده شده در دئودنوم هچ می شوند. اسپوروزوئیت ها به سلول های مجاور حمله می کنند و از طریق خون و لنفاتیک ها در سراسر بدن پخش می شوند. زمانی که پاسخ ایمنی میزبان ایجاد شود ارگانیسم ها به صورت کیست در بافت های گوناگون یافت می شوند و تا سال ها می توانند باقی بمانند. منبع عفونت برای خرگوش ها، مدفوع آلوده گربه است و خرگوش هایی که چمن می خورند و در مناطقی هستند که گربه ها در آن جا تردد دارند علایم بیشتر در آن ها دیده می شود. علایم بالینی بیشتر در فاز حاد در خرگوش های جوان دیده می شود.

به ادامه مطلب بروید

بی اشتهایی ناگهانی، تب و مرگ علایم معمول هستند اگر چه علایم عصبی نظیر فلجی اندام خلفی یا تشنج نیز می تواند رخ دهد. شیوع توکسوپلاسموز در خرگوش هایی که به صورت تجاری پرورش داده می شوند گزارش شده است. تیتر بالای آنتی بادی در خرگوش های وحشی استرالیا گزارش شده است. تست سرولوژیک مثبت، نشان دهنده در معرض قرار گرفتن به عفونت است. محققین در سال 1997 تفاوت در حساسیت به توکسوپلاسموز را بین علف خواران کوهستان (لپوس تیمیدوس) و خرگوش های اهلی (اوریکتولاگوس کانیکولوس) توصیف کردند. خرگوش های اهلی در مقایسه با علف خواران کوهستان به توکسوپلاسموز مقاوم بودند. در علف خواران، توکسوپلاسموز می تواند کشنده باشد و به صورت نکروز و آسیب بافتی در روده کوچک، غدد لنفاوی مزانتریک و کبد مشخص می گردد.

در خرگوش های اهلی، ضایعات خفیف هستند و مشتمل بر تجمع کانونی سلول های  مونونوکلئار می باشد و عمدتاً در کبد و قلب دیده می شود. تشخیص از طریق هیستوپاتولوژی است. آنتی بادی ها 7 تا 8 روز بعد از عفونت قابل تعیین می باشد. اگر چه توکسوپلاسموز بالقوه زئونوز است، تنها زمانی از خرگوش به انسان منتقل می شود که گوشت خوب پخته نشده خرگوش خورده شود و یا خرگوش با دست دست کاری شود. آلودگی از طریق مدفوع خرگوش انتشار نمی یابد.

درمان :
کلیندامایسین
پریمتامین